از حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم منقول است که وصیت فرمود به امیر المؤمنین علیه السلام که هشت کسند که اگر خوار شوند ملامت نکنند مگر خود را؛ کسی که حاضر شود بر سر سفره ای که او را نخوانده باشند و کسی که تحکّم کند بر صاحب خانه و کسی که طلب خیر کند از دشمنان خود و کسی که توقع احسان کند از لئیمان و بخیلان و کسی که خود را در آورد در رازی که میان دو کس باشد بی رخصت ایشان و کسی که استخفاف نماید به پادشاه و کسی که در مجالس و جایی بنشیند که او سزاوار آن نباشد و کسی که سخن با کسی گوید که گوش به سخن او نکنند.
از امیر المؤمنین علیه السلام منقول است: کسی که مجموع این سه خصلت یا یکی از آن ها در او نباشد و در صدر مجالس بنشیند احمق است؛ اوّل آن که هرچه بپرسند و او جواب تواند گفت. دویم آن که چون دیگران عاجز شوند او حق را تواند بیان کرد. سوم آن که راهنمایی برای کسی که صلاح اهلش در آن باشد تواند کرد.
از حضرت صادق علیه السلام منقول است: سزاوار نیست مؤمن را که بنشیند مگر بعد از جماعتی که نشسته اند، زیرا که با بر گردن مردم گذاشتن و بالا رفتن علامت سبکی عقل است.
به سند معتبر از حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم منقول است: از علامات تواضع و فروتنی آن است که آدمی راضی باشد به مجلسی که پست تر باشد از مجلسی که سزاوار اوست، و به هرکه برسد سلام کند و ترک مجادله کند هر چند که حق بااو باشد و نخواهد که او را به پرهیزکاری ستایش کنند.
در حدیث دیگر فرمود: چون مردم در جای خود بنشینند و دیگری درآید، اگر کسی از آن ها او را بطلبد و جا از برایش بگشاید، برود که آن کرامتی است که نسبت به او کرده است برادر او و اگر کسی جا از برای او نگشاید، هر جا که گشاده تر است آنجا بنشیند.
در حدیث معتبر دیگر فرمود: چون کسی به خانه شخصی بیاید هر جا که صاحب آن خانه می فرماید بنشیند که صاحب خانه نیک و بد خانه خود را بهتر می داند. و امیر المؤمنین علیه السلام فرمود: زینهار که بر سر راه ها منشینید.
در حدیث دیگر فرمود: نباید کسی در میان جماعتی بنشیند و جامه را از ران خود دور کند.
از امام حسن عسکری علیه السلام منقول است: هرکه راضی شود به نشستن در جایی که مناسب شرف او بالاتر از آن باشد، پیوسته خدا و ملائکه بر او صلوات فرستند تا برخیزد.
از حضرت صادق علیه السلام منقول است: چون رسول خداصلی الله علیه وآله وسلم داخل مجلسی می شدند به هر جا که به درگاه نزدیک تر بود می نشستند.
در روایت معتبراز حضرت صادق علیه السلام منقول است: در اکتر اوقات رسول خداصلی الله علیه وآله وسلم رو به قبله می نشست.
در حدیث حسن منقول است: حضرت صادق علیه السلام در خانه خود نزدیک درگاه می نشستند رو به قبله.
در حدیث دیگر منقول است: حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم سه روش می نشست؛ گاهی زانوها را از زمین برمی داشتند و دست ها را بر پایین زانوها گذاشته، ساعد یک دست را به دست دیگر می گرفتند و گاهی دو زانو می نشستند و گاه یک پا را بر روی پای دیگر می گذاشتند و هرگز چهار زانو نمی نشستند.
در حدیث حسن از ابو حمزه منقول است که گفت: دیدم امام زین العابدین علیه السلام نشسته بودند و یک پا را بر بالای ران دیگر گذاشته بودند. گفت که مردم این نشستن را خوب نمی دانند و می گویند که این نشستن پروردگار است. حضرت فرمود: من از برای واماندگی چنین نشسته ام خدا را واماندگی نمی باشد و او را پینکی و خواب نمی باشد و جسم نیست و نشستن او را نمی باشد.
در روایت دیگر منقول است: حضرت صادق علیه السلام چنین نشسته بودند و پای راست را بر روی ران چپ گذاشته بودند.
در حدیث معتبر منقول است: حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم فرمود:سزاوار نیست جماعتی که با یکدیگر بنشینند در تابستان، به قدر استخوان ذراع، که تقریباً یک شبر باشد از هر طرف میان خود و دیگری فاصله نگذارند که از گرما آزار بکشند.
از حضرت صادق علیه السلام منقول است: آدم مشمار کسی را که در جای تنگ چهار زانو بنشیند.
در چند حدیث وارد شده است: احتبا دیوار عربان است و احتبا آن است که پاها را به پشت پا جامه ببندید به روش کمند وحدت، یا دست را قفل کنند بر زانو چنان که گذشت. یعنی ایشان را در صحراها و جاها که نزدیک به دیوار نباشد این به عوض تکیه به دیوار کردن است.
در حدیث موثّق از حضرت صادق علیه السلام پرسیدند که احتبا چون است؟ فرمود: اگر عورت نمایان نشود باکی نیست.
در حدیث دیگر فرمود: جایز نیست مرد را که احتبا کند در برابر کعبه.
برگرفته از کتاب حلیه المتقین علامه مجلسی ره
