در حدیث معتبر از امام صادق علیه السلام منقول است: چون آدم و حواعلیهما السلام از بهشت بر زمین آمدند، حضرت آدم علیه السلام بر کوه صفا قرار گرفت، حضرت حواعلیها السلام بر کوه مروه. و حضرت حوا چون در بهشت از بوی خوش گیسوی خود را شانه کرده و بسته بود، چون به زمین آمد، گفت: چه امید داشته باشم از مشّاطگی که در بهشت کرده ام، حال آن که الحال خدا از من درخشم است، پس گیسوهای خود را گشود، پس آن بوی خوش که از گیسوی او فرو ریخت، باد به مشرق و مغرب برد و اکثرش را بر زمین هند ریخت، به این سبب اکثر بوهای خوش در هند می روید.
درحدیث دیگر از آن حضرت منقول است: چون آدم علیه السلام از آن درخت که نهی شده بود از خوردن آن، تناول نمود، جامه ها و زیورهای بهشت همه از او فرو ریخت، بس برگی از برگ های بهشت را گرفت و عورت خود را با آن پوشانید. چون بر زمین آمد، باد جنوب بوی خوش آن برگ را به هند رسانید و درختان و گیاه های هند را خوشبو گردانید، به این سبب گیاه های خوشبو در هند می باشد و اوّل جانوری که از آن برگ بهشتی یا از آن گیاه ها خورد آهوی مشک بود، چون از آن برگ خورد بوی خوش در گوشت و خونش جاری شد تا آن که جمع شد در پیش نافش و از آن، مشک به هم رسید.
برگرفته از کتاب حلیه المتقین علامه مجلسی ره
