به سند معتبر از حضرت صادق صلوات الله علیه منقول است که: هر که حافظه اش کم باشد و قرآن را به مشقت حفظ کند حق تعالی دو اجر به او کرامت می فرماید.

و در حدیث دیگر فرمود که: سزاوار این است که مؤمن نمیرد مگر آن که قرآن را یاد گرفته باشد یا مشغول یاد گرفتن باشد.

و در حدیث دیگر فرمود که: هر که یاد گرفتن قرآن بر او دشوار باشد و به مشقت یاد گیرد او را دو اجر است.

و به سند معتبر از یعقوب احمر منقول است که: به خدمت حضرت صادق علیه السلام عرض نمودم که: مرا غمها رو داده که آنجه در خاطر داشتم فراموش کرده ام. حتی بسیاری از قرآن را نیز فراموش کرده ام. چون نام قرآن را بردم حضرت را فزعی و خوفی حاصل شد، و فرمود که: به درستی که شخصی که فراموش کرده است سوره ای از قرآن را، آن سوره در قیامت از درجه بلندی از درجات بهشت بر او مشرف می شود و می گوید که: السلام علیک. او در جواب می گوید که: و علیک السلام. تو کیستی؟ می گوید که: من فلان سوره ام که مرا ضایع کردی و ترک نمودی. اگر به من متمسک می شدی و مرا از دست نمی دادی امروز تو را به این درجه می رسانیدم.

بعد از آن فرمود که: بر شماباد به یاد گرفتن قرآن. به درستی که جمعی قرآن را یاد می گیرند که ایشان را قاری بگویند؛ و جمعی قرآن را یاد می گیرند که به آواز خوش بخوانند، تا مردم بگویند که خوش آوازند - و در این دو طایفه خیری نیست -؛ و جمعی قرآن را یاد می گیرند که شب و روز در نمازها بخوانند، و پروا ندارند که کسی بداند یا نداند.

و احادیث بسیار موافق این حدیث در مذمت فراموش کردن قرآن واقع شده است، و ظاهر بعضی فراموش کردن لفظ است و ظاهر بعضی ترک عمل نمودن به معانی آن. و معنی دویم ظاهر است که بد است. و اول اگر از روی بی اعتنایی باشد بد است و اگر بی اختیار به سبب ضعف حافظه از خاطرش محو شود قصور ندارد. و بعضی احادیث که وارد شده است که قصور ندارد، پر این معنی محمول است.

چنانچه از حضرت رسول صلی الله علیه و آله منقول است که: هر که قرآن را یاد کیرد و عمدا فراموش کند، چون به محشر درآید، دستش در گردنش بسته باشد و خدا به عدد هر آیه ماری بر او مسلط گرداند که در آتش جهنم قرین او باشند، مگر آن که خدا او را بیامرزد.

و فرمود که: نیکان شما گروهی اند که قرآن یاد گیرند و یاد دهند.

و از حضرت امیر المؤمنین صلوات الله علیه منقول است که: به درستی که حق تعالی گاه هست که قصد می فرماید عذاب اهل زمین را که یکی از ایشان را استثنا نفرماید به سبب بسیاری گناهان ایشان. پس چون نظر می فرماید به پیران که قدم برمی دارند به سوی نمازها، و اطفال که قرآن یاد می گیرند، ایشان را رحم می فرماید و عذاب را از ایشان تأخیر می نماید.

برگرفته از کتاب عین الحیات علامه مجلسی ره