از حضرت صادق علیه السلام منقول است: سزاوار است مرد را هرگاه قادر باشد، جامه های خود را به دود خوشبو بدارد.
مردم از امام رضاعلیه السلام بوی بخور بسیار می شنیدند.
مرازم روایت کرده است: با امام کاظم علیه السلام به حمام رفتم، چون حضرت بیرون آمدند، در رخت کن عودسوز طلبیدند و خود را خوشبو کردند، پس فرمود: مرازم را نیز خوشبو کنید.
در روایت دیگر وارد شده است: چون زنان امام موسی کاظم علیه السلام می خواستند که بخور کنند، اوّل یک هسته خرمااز خرمای صیحانی که نوعی است از خرماهای مدینه، می گرفتند و خرما و پوست را از آن دانه پاک می کردند، و در آتش می انداختند، و چون اندکی دود می کرد، بعد از آن بوی خوش را می انداختند و جامه را بر خود می داشتند و می گفتند که این بیشتر باعث خوشبویی می شود.
از امام جعفر صادق علیه السلام منقول است: عود خالص بویش در بدن تا چهل روز می ماند، و عودی که با بوهای خوش دیگر پرورده باشند بویش تا بیست روز می ماند.
در حدیث دیگر منقول است: جناب امام رضاعلیه السلام با عود هندی خالص، بخور می کردند و بعد از آن گلاب و مشک برخود می مالیدند.
در روایت دیگر وارد شده است: حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم به عود قماری بخور می کردند.
در حدیث دیگر از آن جناب منقول است: بر شماباد به عود هندی که در آن هفت نوع از شفا است.
در روایت دیگر منقول است: تحفه ای که برای مرد روزه دار آورند، آن است که ریشش را روغن بمالند و جامه اش را به بخور بدارند، و تحفه زن روزه دار آن است که گیسش را شانه کنند و جامه اش را بخور بدارند.
سیّد بن طاووس رحمه الله روایت کرده است: حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم در وقت بخور کردن، این دعا را می خواندند: «اَلحَمْدُ للَّهِ ِ الَّذِی بِنِعْمَتِهِ تَتِمُّ الصّالِحاتِ، اَللَّهُمَّ طَیِّبْ عَرَقنا، وَزَکِّ رَوایِحَنا، وَاَحْسِنْ مُنْقَلَبَنا، وَاجْعَلِ التَّقْوی زادَنا، وَالجَنَّهَ مَعادَنا، وَلا نُفَرِّقْ بَیْنَنا وَبَیْنَ عافِیَتِکَ اِیّانا وَکَرامَتِکَ لَنا، اِنَّکَ عَلی کُلِّ شَیْ ءٍ قَدِیرٌ».
و گفته است که در روایت دیگر منقول است: در وقت بُخور و بوی خوش کردن این دعا بخوانند: «اَلحَمْدُللَّهِ ِ رَبِ العالَمِینَ، اَللَّهُمَ امْتَعْنِی بِمارَزَقْتَنِی فَلاتَسْلُبْنِی ماخَوَّلْتَنِی وَاجْعَلْ ذلِکَ رَحْمَهً وَلاتَجْعَلْهُ وَبالاً عَلَیَّ، اَللَّهُمَّ طَیِّبْ ذِکْرِی بَیْنَ خَلْقِکَ کَما طَیَّبْتَ بَشَرِی وَنَشْوایَ بِفَضْلِ نِعْمَتِکَ عِنْدِی».
برگرفته از کتاب حلیه المتقین علامه مجلسی ره
