در حدیث صحیح از حضرت صادق علیه السلام منقول است: جناب امیر المؤمنین علیه السلام حجره ای در خانه مقرر فرموده بودند که در آنجا به غیر از فرشی و شمشیری و مصحفی، دیگر چیزی نبود، در آن حجره نماز می کردند.
در حدیث موثّق دیگر فرمود: امیر المؤمنین علیه السلام حجره ای در خانه خود قرار داده بودند که نه بسیار کوچک و نه بسیار بزرگ از برای نمازگاه خود، و چون شب می شد طفلی را با خود به آن حجره می بردند و در آنجا نماز می کردند.
در حدیث موثّق دیگر منقول است: آن حضرت نوشتند به مسمع، که دوست می دارم از برای تو که در خانه خود نماز گاهی قرار دهی و دو جامه کهنه گنده بپوشی و به آن موضع بروی و از خدا سؤال کنی که تو را از آتش جهنّم آزاد کند و تو را داخل بهشت کند و دعای نامشروع مکن و نفرین بر کسی مکن.
در حدیث معتبر از حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم منقول است: منور گردانید خانه های خود را به تلاوت قرآن، و خانه های خود را مثل گور مکنید چنانچه یهود و نصاری کردند، که نماز را در معبدهای خود می کردند و خانه های خود را معطل می گذاشتند. به درستی که خانه ای که در آن تلاوت قرآن بسیار شود خیر آن خانه بسیار می شود و اهلش به رفاهیت و نعمت می باشند، و آن خانه روشنی می دهد اهل زمین را.
در حدیث حسن از حضرت صادق علیه السلام منقول است: خانه ای که مسلمانی در آن قرآن خواند، اهل آسمان آن خانه را به یکدیگر می نمایند چنانچه کواکب آسمان را، اهل زمین به یکدیگر می نمایند.
از امیر المؤمنین علیه السلام منقول است: خانه ای که در آن قرآن خوانده می شود و یاد خدا در آن خانه کرده می شود، برکت آن خانه بسیار می شود و ملائکه حاضر می باشند و شیاطین دور می شوند و روشنی می دهد اهل آسمان را چنانچه ستاره ها اهل زمین را روشنی می دهند. و خانه ای که در آن قرآن خوانده نشود و یاد خدا در آن نکنند برکت آن خانه کم می باشد و ملائکه دوری می کنند و شیاطین در آن خانه حاضر می باشند.
برگرفته از کتاب حلیه المتقین علامه مجلسی ره
