در حدیث صحیح از حضرت صادق علیه السلام و در حدیث دیگر از امام موسی علیه السلام منقول است: چون سه نفر در مجلسی باشند، دو تای ایشان با یکدیگر سرگوشی نکنند که موجب اندوه و ایذای آن رفیق دیگر است.
در حدیث معتبر از حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم منقول است: هرکه در میان سخن برادر مسلمان خود سخن بگوید چنان است که خدشه و خراشی در روی او کرده است.
در احادیث بسیار منقول است: مجالس به امانت است، یعنی آنچه گذشت باید که در جای دیگر مذکور نشود مگر آن که دانند که ایشان راضی اند.
از حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم منقول است: احدی را نیست که سخنی را که صاحبش بنهان دارد او نقل کند، مگر آن که علمی باشد که اظهار آن لازم یا ذکر نیکی های آن شخص باشد.
از حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم منقول است: مجالس به امانت است مگر مجلسی که در آن خون حرامی ریخته شود یا فرْج حرامی را حلال کنند یا مالی را به نا حق ببرند.
از حضرت صادق علیه السلام منقول است: هیچ مؤمنی نیست مگر آن که در او مزاح و خوش طبعی می باشد.
در حدیث دیگر منقول است: آن حضرت از شخصی پرسیدند که خوش طبعی کردن شما با یکدیگر چون است؟ گفت که، کم است. حضرت فرمود: بکنید که مزاح کردن از نیکی خُلق است و موجب خوشحالی برادر مؤمن می شود و بسیار بود که حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم مزاح می کردند با شخصی که او را شاد گردانند.
از امام محمّد باقرعلیه السلام منقول است: خدا دوست می دارد کسی را که خوش طبعی کند میان مردم، مادامی که فحش نگوید.
از حضرت صادق علیه السلام منقول است: خندیدن مؤمن می باید تبسم باشد و صدا نداشته باشد.
در حدیث دیگر فرمود: بسیار خندیدن، دل را می میراند و دین را می گدازد چنانچه آب، نمک را می گدازد.
و فرمود: از نادانی است خندیدن بی آن که تعجبی باعث آن شود.
در حدیث حسن دیگر فرمود: زینهار که مزاح بسیار مکنید که آبرو را می برد. و فرمود: چون کسی را دوست داری با او مزاح و مجادله مکن.
در حدیث حسن دیگر فرمود: قهقهه کردن از شیطان است. فرمود: بسیار خندیدن آبرو رامی برد.
از امیر المؤمنین علیه السلام منقول است: زینهار مزاح مکنید که کینه ها به هم می رسد و دشنام کوچک است.
از امام محمّد باقرعلیه السلام منقول است: چون خنده قهقهه بکنی بعد از فارغ شدن بگو: «اَللَّهُمَّ لا تَمْقُتْنی».
از حضرت صادق علیه السلام منقول است: مزاح کردن آبرو را می برد و مهابت مردان را برطرف می کند.
در حدیث دیگر فرمود: مجادله مکن که حُسنت را می برد و خوش طبعی مکن که باعث جرأت مردم می شود بر تو.
در حدیث صحیح از امام موسی علیه السلام منقول است: مزاح مکن که نور ایمانت را می برد و مروت مردی ات را سبک می کند.
و در حدیث دیگر فرمود: حضرت یحیی می گریست و نمی خندید و آنچه عیسی می کرد بهتر بود از آن که یحیی می کرد.
در حدیث منقول است: حضرت داوودعلیه السلام به حضرت سلیمان علیه السلام می گفت: ای فرزند! زینهار که خنده بسیار مکن که بسیار خندیدن آدمی را فقیر می کند در روز قیامت.
حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم فرمود: عجب دارم از کسی که ایمان به جهنّم دارد چرا می خندد؟ و از حضرت صادق علیه السلام فرمود:چه بسیار کسی که خندد از روی لعب و بازی، در روز قیامت گریه اش بسیار باشد، و چه بسیار کسی که بسیار گرید بر گناه خود، در بهشت خوشحالی و خنده اش بسیار باشد.
پس، از این اخبار و اخبار دیگر چنین ظاهر می شود که مؤمن می باید که عبوس و گرفته نباشد و گشاده رو و خندان باشد و قدری از مزاح مطلوب است اما بسیار خندیدن و بسیار خوش طبعی کردن مذموم است و فعل بی خردان و سفیهان است.
برگرفته از کتاب حلیه المتقین علامه مجلسی ره
