به سند معتبر از حضرت صادق علیه السلام منقول است که: هر که میان او و مؤمنی حاجبی باشد که مانع از دخول او گردد حق تعالی میان او و بهشت هفتادهزار حصار مقرر فرماید که از هر حصاری تا حصاری هزار سال راه باشد.
و به سند معتبر از حضرت امام رضا علیه السلام منقول است که: در زمان بنی اسرائیل چهار نفر از مؤمنان بودند، سه نفر از ایشان در خانه ای بودند و با یکدیگر سخنی داشتند. آن مؤمن دیگر به در خانه آمد و در را کوفت. غلامی بیرون آمد. پرسید که: مولای تو کجاست؟ گفت: در خانه نیست. آن مؤمن برگشت. غلام چون به نزد مولا آمد از او پرسید که: کی بود که در می زد؟ گفت: فلان مؤمن بود، گفتم که در خانه نیست. آن مولا ساکت شد و پروایی نکرد از برگشتن آن مؤمن، و غلام خود را ملامتی نکرد بر آن کار، و هیچ یک از آن سه نفر آزرده نشدند از برگشتن آن مؤمن، و مشغول سخن خود شدند.
چون روز دیگر شد بامداد آن مؤمن باز به در خانه ایشان آمد، دید ایشان از خانه بیرون آمده اند و به جانب مزرعه خود می روند. بر ایشان سلام کرد و گفت: من با شمابیایم؟
گفتند: بلی. و عذری از او نخواستند از برگشتن روز گذشته. و آن مؤمن مرد پریشان محتاج فقیری بود. در اثنای راه ناگاه ابری بر بالای سر ایشان پیدا شد. گمان کردند که باران خواهد آمد. به سرعت روان شدند. ناگاه منادی از میان ابر ندا کرد که: ای آتش ایشان را بگیر. و من جبرئیلم، رسول خداوند عالمیان. ناگاه آتشی از میان ابر نازل شد و آن سه نفر را ربود و سوخت و آن مرد فقیر، ترسان و حیران و متعجب ماند و سبب آن واقعه ندانست.
پس برگشت و به خدمت حضرت یوشع آمد و قصه را نقل کرد. یوشع گفت که: خدا بر ایشان غضب کرد بعد از آن که از ایشان راضی بود، به سبب کاری که نسبت به تو کردند.
و واقعه ایشان را نقل فرمود. آن مرد گفت که: من ایشان را حلال کردم و از ایشان عفو نمودم. یوشع فرمود که: اگر این عفو تو پیش از نزول عذاب بود نفع می کرد، امادر این ساعت نفعی نمی کند. شاید بعد از این نفعی به ایشان برساند.
و به سند معتبر از حضرت امام محمد باقر صلوات الله علیه منقول است که: هر مسلمانی که به نزد مسلمانی بیاید به زیارت او، یا حاجتی به او داشته باشد، و او در خانه باشد و رخصت ندهد که او داخل شود و برای او بیرون نیاید، پیوسته در لعنت خدا باشد تا آن مؤمن را ملاقات نماید.
و به سند معتبر از حضرت رسول صلی الله علیه و آله منقول است که: هر که نظر کند به سوی مؤمنی که او را بترساند، خدا او را بترساند در روزی که پناهی و سایه ای غیر از سایه مرحمت او نباشد.
و به سند معتبر از حضرت صادق علیه السلام منقول است که: هر که بترساند مؤمنی را به سلطنت و استیلای خود برای این که مکروهی به او برساند و نرساند، جای او در آتش جهنم است؛ و اگر بترساند و مکروه را برساند، در جهنم بافرعون و آل فرعون باشد.
و در حدیت دیگر فرمود که: هر که اطاعت نماید بر ضرر مؤمنی به نصف کلمه، در قیامت چون درآید، حق تعالی در میان دو چشمش نوشته باشد که: او ناامید است از رحمت من.
و به اسانید معتبره منقول است که: حق تعالی می فرماید که: هر که بنده مؤمن مرا ذلیل گرداند چنان است که علانیه با من محاربه و جنگ کره است.
و به سند معتبر از حضرت امام محمد باقر صلوات الله علیه منقول است که: در جهنم کوهی هست که آن را صَعدا می گویند. و در صعدا وادیی هست که آن را سَقَر می نامند. و در سقر چاهی هست که آن را هَبهَب می گویند. هر وقت که پرده از آن چاه برمی گیرند اهل جهنم از گرمی آن به فریاد می آیند. و در آن چاه است منازل جباران.
و به سند معتبر از حضرت امیر المؤمنین صلوات الله علیه منقول است که: حلال نیست مسلمانی را که مسلمانی را بترساند.
و به سند معتبر از حضرت رسول صلی الله علیه و آله منفول اسث که: هر که دستی بر مؤمنی زند که او را ذلیل گرداند، یا تپانچه بر روی او زند، یا چیزی نسبت به او واقع سازد که کراهت از آن داشته باشد، ملائکه او را لعنت کنند تا او را راضی گرداند و توبه و استغفار کند. پس زینهار که تعجیل مکنید در ایذای احدی از خلق، شاید که او مؤمن باشد و شما ندانید. و بر شما باد به تأنی و نرمی. و تندی کردن از حربه های شیطان است، و هیچ چیز نزد خدا محبوبتر نیست از حلم و نرمی و تأنی.
و از حضرت رسول صلی الله علیه و آله منقول است که: هر که بر روی مسلمانی تپانچه بزند حق تعالی در قیامت استخوانهای او را از هم بپاشد، و آتش را بر او مسلط گرداند، و او را غل کرده به آتش جهنم برند. و هر که تازیانه ای در پیش پادشاه جابری یا حاکم ظالمی به دست گیرد خدا آن تازیانه را در قیامت ماری کند که طولش هفتاد ذرع باشد، و در جهنم بر او مسلط گرداند. و کسی که سعی نماید در ضرر مؤمنی به سوی ظالمی، و بد او را بگوید، و به او مکروهی نرسد حق تعالی اعمالش را حبط نماید؛ و اگر مکروهی یا آزاری به او برسد خدا او را در طبقه هامان در جهنم جا دهد.
و به سند معتبر منقول است که: حضرت امیر المؤمنین صلوات الله علیه از حضرت رسول صلی الله علیه و آله پرسید که: چه حال دارد صاحب حکمی که جور کند بر رعیت خود و اصلاح حال ایشان ننماید و به امر الهی در میان ایشان عمل ننماید؟ فرمود که: چهارم شیطان و فابیل و فرعون خواهد بود.
و از حضرت صادق علیه السلام منقول است که: شخصی که مؤمنی رابکشد به ناحق، در وقت مردن به او بگویند که: اگر خواهی یهودی بمیر، و اگر خواهی نصرانی بمیر، و اگر خواهی مجوسی بمیر.
و به سندهای معتبر از حضرت رسول صلی الله علیه و آله منقول است که: گناهکارترین مردم نزد خدا کسی است که کسی را به ناحق بزند یا بکُشد.
و در حدیث دیگر فرمود که: شما را فریب ندهد حال کسی که دست به خون مسلمانان گشوده. به درستی که او را کشنده ای هست که هرگز نمی میرد؛ که آن آتش جهنم است.
و از حضرت صادق علیه السلام منقول است که: آدمی در دین خود هست مادام که مرتکب خون حرامی نشود. و کسی که عمدا مؤمنی را بکشد توفیق توبه نمی یابد.
و از حضرت امام محمد باقر صلوات الله علیه منقول است که: شخصی را در قیامت خواهند آورد با قدر محجمه ای از خون. پس او گوید: والله که من کسی را نکشته ام و شریک در خون کسی نگشته ام. حق تعالی به او فرماید که: فلان بنده مرا به بد یاد کردی و آن سخن شهرت کرد و باعث کشتن او شد.
و از حضرت صادق علیه السلام منقول است که: سه کس اند که داخل بهشت نمی شوند: کسی که خونی بریزد، یا شراب بخورد، یا سخن چینی کند.
و از حضرت امام محمد باقر صلوات الله علیه منقول است که: اول چیزی که حق تعالی در آن حکم می فرماید در قیامت، خون مسلمانان است. پس اول مرتبه دو پسر آدم را حاضر می کنند و در میان ایشان حکم می کنند. دیگرهر که خونی کرده باشد، دیگر در میان مردم دیگر حکم می کنند. و کشته شده، قاتل خود را می آورد - و خونش بر روی او می ریزد - و می گوید که: این مرا کشته. پس او انکار نمی تواند کرد.
و در حدیث دیگر فرمود که: حق تعالی وحی فرمود به حضرت موسی علیه السلام که: بگو به گروه بنی اسرائیل که: زینهار که اجتناب نمایید از کشتن کسی به غیر حق، که هر که یک کسی را در دنیا می کشد من در جهنم او را صدهزار مرتبه می کشم مثل آن کشتن.
و از حضرت امام محمد باقر صلوات الله علیه منقول است که: هر که مؤمنی را به عمد بکشد خدا جمیع گناهان کشته شده را بر کشنده اش بنویسد، و کشته شده از گناهان به در آید.
و از حضرت رسول صلی الله علیه و آله منقول است که فرمود که: به حق خداوندی که مرا به حق فرستاده است، که اگر جمیع اهل آسمان و زمین شریک شوند در خون مسلمانی، یا راضی باشند به آن، خدا همه را بر رو در آتش جهنم افکند.
و از حضرت صادق علیه السلام منقول است که: شخصی در قیامت به نزد شخصی بیاید در هنگامی که مردم در حساب باشند، و او را به خون آلوده کند. او گوید که: ای بنده خدا مرا باتو چه کار بود؟ گوید که: در فلان روز یک کلمه گفتی و اعانت بر کشتن من کردی.
برگرفته از کتاب عین الحیات علامه مجلسی ره
