از حضرت صادق علیه السلام منقول است: چون به سفر روید سفره با خود بردارید و طعام های نفیس در آن سفره بگذارید.

از حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم منقول است: از شرف آدمی آن است که توشه خود را نیکو گرداند هرگاه به سفری رود.

در حدیث دیگر منقول است: امام زین العابدین علیه السلام چون به سفر حج یا عمره می رفتند از بهترین توشه ها بر می داشتند، مانند لوز و شکر و قائوت ترش و شیرین.

از حضرت صادق علیه السلام منقول است: نان در میان توشه خود بردار که باعث برکت می شود.

در حدیث دیگر منقول است: امام موسی علیه السلام نظر کردند به سفره ای که در آن حلقه ها از برنج بود، فرمودند که این حلقه ها را بکنید و حلقه های آهن بگذارید تا جانوران داخل سفره نشوند.

در حدیث دیگر منقول است: حضرت صادق علیه السلام از بعضی اصحاب خود پرسیدند که به زیارت قبر امام حسین علیه السلام می روید؟ گفتند: بلی. فرمود: سفره ای با خود می برید یا نه؟ گفتند: بلی. فرمود: اگر به زیارت قبر پدران یا مادران خود بروید چنین نخواهید کرد. گفتند: پس چه چیز بخوریم؟ فرمود: نان با شیر یا ماست.

در حدیث دیگر فرمود: شنیده ام که جمعی هستند که چون به زیارت قبر امام حسین علیه السلام می روند با خود سفره برمی دارند که در میان آن بزغاله بریان و حلواها هست، اگر به زیارت قبر دوستان خود بروند چنین نمی کنند.

از حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم منقول است: بهترین خرج کردن ها نزد خدا، میانه روی است و خدا اسراف را دشمن می دارد مگر در راه حج یا عمره.

در حدیث حسن منقول است: صفوان از حضرت صادق علیه السلام پرسید که من اهل خود را با خود به حج می برم، خرجی خود را در کمر خود می بندم. حضرت فرمود: بلی، پدرم می گفت که از قوّت مسافر آن است که نفقه خود را حفظ کند.

در حدیث دیگر منقول است که دیگری به آن حضرت عرض کرد که دراهمی که در آن صورت ها نقش کردند با خود دارم و آن ها را در همیان می کنم و در کمر می بندم در حالت احرام. فرمود: باکی نیست، خرجی تو است و اعتماد تو بعد از خدا بر آن است.

برگرفته از کتاب حلیه المتقین علامه مجلسی ره