یا أباذر مامن رجل یجعل جبهته فی بقعه من بقاع الأرض الا شهدت له بها یوم القیامه. و ما من منزل ینزله قوم الا و أصبح ذلک المنزل یصلی علیهم أو یلعنهم. یاأباذر ما من صباح و لا رواح الا و بقاع الأرض ینادی بعضها بعضا: یا جارتی هل مر بک ذاکر لله؟ أو عبد وضع جبهته علیک ساجدا لله؟ فمن قائله: نعم، فاذا قالت: نعم، اهتزت و ابتهجت، و تری أن لها الفضل علی جارتها.
ای ابوذر هیچ کس بیشانی خود را بر بقعه ای از بقعه های زمین به سجده نمی گذارد مگکراین که شهادت می دهد آن بقعه زمین بر سجده او در روز قیامت. و هیچ منزلی نیست که جمعی که در آنجا فرود آیند مگر این که چون صبح می شود، آن منزل یا بر ایشان صلوات می فرستد اگر عبادت الهی در آن کرده باشند، یا بر ایشان لعنت می کند اگر معصیت خدا بر روی آن کرده باشند.
ای ابوذر هیچ صبح و پسینی نیست مگر آن که بقعه ها و قطعه های زمین بعضی از آنها دیگران را ندا می کند که: ای همسایگان من آیا کس بر شما گذشت که یاد کند حق تعالی را، یا بنده ای پیشینی خود را بر روی شما گذاشت که از برای خدا سجده کند؟ پس بعضی می گویند: نه، و بعضی می گویند: بلی. پس آن قطعه زمینی که می گوید: بلی، بر خود می بالد و شادی می کند و افتخار می نماید و خود را بر همسایه های خود تفضیل می دهد به سبب آن که عبادت الهی بر روی آن شده.
بدان که غفلت، آدمی را به نحوی مغرور گردانیده که جمادات از او هشیارترند و قدر عبادت و بندگی خدا را از او بیشتر می دارند. و توجیه این اخبار به چند وجه می توان نمود: اول آن که: محمول بر حقیقتش باشد، و جمادات را یک نحو شعور ضعیفی بوده باشد. چنانچه حق تعالی می فرماید که: هیچ چیز نیست مگر آن که حق تعالی را تنزیه و تسبیح می کند (و مُتَلَبس به حمد اوست) ولیکن شما تسبیح آنها را نمی فهمید.
دویم آن که: این سخن بر وجه تقدیر باشد. یعنی اگر شعور می داشتند چنین می گفتند.
سیم آن که: مراد از قطعه های زمین، اهل آن قطعه ها باشد از ملائکه و صالحین جن که در قطعات زمین ساکن اند و عبادت می کنند.
و به سند معتبر منقول است که: شخصی از حضرت امام جعفر صادق علیه السلام سؤال نمود که: آدمی نمازهای نافله را در یک موضع به جا آورد بهتر است یا تفریق کند و در مکانهای مختلف واقع سازد؟ حضرت فرمود که: بلکه بهتر آن است که در جاهای مختلف به جا آورد، زیرا که این مکانها برای او شهادت می دهند در روز قیامت. و به اسانید معتبره منقول است که: هر جماعتی که در مجلسی جمع شوند و خدا را در آن مجلس یاد نکنند و صلوات بر بیغمبر و آل اطهار او صلوات الله علیهم نفرستند، آن مجلس در قیامت موجب حسرت و وبال ایشان خواهد گردید.
برگرفته از کتاب عین الحیات علامه مجلسی ره