از امام جعفر صادق علیه السلام منقول است: بوی خوش مشک است و عنبر و زعفران و عود.
در حدیث معتبر دیگر منقول است: امام زین العابدین علیه السلام مشک دانی از قلع داشتند، و هر وقت که اراده رخت پوشیدن می کردند، آن را می طلبیدند و از مشک بر خود می مالیدند.
در حدیث دیگر وارد شده است: شیشه ای از مشک داشتند در جانماز خود، و هرگاه به نماز برمی خاستند بر خود می مالیدند.
در حدیث دیگر منقول است: حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم آن قدر مشک بر خود می مالیدند که رنگ مشک از فرق مبارک ایشان ظاهر بود.
و در حدیث صحیح منقول است: حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم مشک دانی داشتند، که هرگاه وضو می ساختند با دست تر آن را می گرفتند، و چون بیرون می آمدند، از بوی خوش می دانستند که آن حضرت می آیند.
در حدیث دیگر منقول است: جناب امام رضاعلیه السلام حقه ای بیرون آوردند، از آبنوس و در آن خانه ها بود که در هر خانه ای، بوی خوشی بود، و یکی از آن ها مشک بود.
در حدیث صحیح منقول است: علی بن جعفر از امام موسی کاظم علیه السلام سؤال کرد: آیا مشک رادر روغنی که بر خود می مالند، داخل می توان کرد؟ فرمود: من می کنم و باکی نیست.
در روایت دیکر منقول است: باکی نیست که مشک داخل طعام کنند.
در روایت دیگر وارد شده: حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم خود را به مشک و عنبر خوشبو می کردند. احادیث در مدح خلوق وارد شده است و آن بوی خوشی بوده است که از چندین چیز به عمل می آورده اند، یک جزوش زعفران بوده است.
و در بعضی اخبار وارد شده است: مداومت بر آن نکنند.
در روایت دیگر وارد شده است: شب تا صباح بر بدن نگذارند و دور نیست که این نهی ها برای آن باشد که رنگش در بدن بسیار نماند.
برگرفته از کتاب حلیه المتقین علامه مجلسی ره